STEMMEN VAN NAOORLOGSE GENERATIES
Bestuurslid Charley Bakker bekeek onlangs de film ‘Stemmen van Naoorlogse Generaties” in Chassé Cinema. Na de voorstelling was er een nabespreking met de makers van de film: Simone Berger en Armando Ello.
Lees hieronder wat dat met Charley deed.
"De Indische geschiedenis is mij niet van huis uit meegegeven"
Wat de documentaire “Stemmen van Naoorlogse Generaties” met mij deed
Ik ben Charley Bakker en ben werkzaam bij Raffy, een verzorgingshuis voor Indische en Molukse ouderen in Breda. Ook ben ik bestuurslid bij Stichting Arjati. Stichting Arjati zet zich in om het Indische verhaal levend te houden en vooral door te geven en te vertellen aan de jongere generaties. Ook organiseert Arjati elk jaar de Indië-herdenking op 15 augustus in de tuin van verzorgingshuis Raffy.
Door mijn werk bij Raffy en Stichting Arjati ben ik in aanraking gekomen met onze Indische geschiedenis en heel nieuwsgierig geworden naar deze geschiedenis, die mij niet echt mee is gegeven door mijn ouders. Wel hebben ze mij de Indische gewoontes en gebruiken doorgegeven en de mooie verhalen van Indonesië. Maar niet hun pijnlijke verhalen uit de Indische geschiedenis zoals de oorlog, de bersiap periode, en het moeten verlaten van hun geboorteland. Wat dit met hen heeft gedaan en de littekens die hierdoor zijn ontstaan. Heel logisch dat je dit soort dingen niet deelt met je kinderen. Je vertelt alleen de mooie dingen uit je geboorteland. Maar toch hebben ze onbewust deze littekens van pijnen en trauma’s aan mij doorgegeven van hun verleden. De pijnen en trauma’s die ik nu voor hen verwerk en een plekje kan geven.
'Wij verwerken de pijnen en trauma's voor onze ouders"
Na het zien van de documentaire van “Stemmen van Naoorlogse Generaties“ en de openhartigheid van de geïnterviewden in de documentaire ben ik tot het besef gekomen dat er meerderen van mijn generatie hier mee geworsteld hebben en dat ik niet de enige ben. De indrukwekkende verhalen die ze vertelden, tonen gelijkenissen met dat wat ik voel en heb meegemaakt in mijn jeugd en wat ik toen normaal vond omdat je niet beter wist. Nu ik volwassen ben, besef ik dat mijn ouders hun onverwerkte pijnen en trauma’s aan mij hebben overgedragen en dat ik die aan het verwerken ben voor hen.
De geïnterviewden in de documentaire bevestigden mijn bevindingen hierover. Zij ervaren dit ook. Mooi is om te zien hoe de geïnterviewden allemaal op hun eigen manier dingen verwerken, een plekje geven en onderzoeken. Door middel van poëzie, dans, zang, fotografie, boeken schrijven, optredens op toneel en documentaires maken. Op die manier verwerken en delen ze deze gevoelens en emoties met ons allemaal.
De gesprekken die na de film op gang kwamen met de bezoekers en kijkers waren intens en iedereen zag gelijkenissen met elkaar. Het was bijzonder om dit mee te maken en de bijzondere verhalen die gedeeld werden met elkaar gaven mij ook het gevoel dat we de pijnen en trauma’s samen aan het verwerken waren op dat moment. Diepe emoties werden gedeeld met een lach en met een traan aan elkaar. Het mooie van alles is dat Iedereen elkaar begreep wat er verteld werd en we voelden en beseften dat we er dus niet de enige waren. Deze documentaire is echt een aanrader voor iedereen.
