In het Indisch Museum in Breda werd op woensdag 19 februari 2020 opnieuw het Ereteken voor Orde en Vrede aan de heer Mulders uitgereikt.

Leest u hieronder dit bijzondere verhaal.

Inleiding

Nederland werd in mei 1940 door Duitsland bezet. Nederlands-Indië door Japan in maart 1942. De oorlog in Europa eindigde voor Nederland in mei 1945. In Azië was dit op 15 augustus 1945, zo ook voor Nederlands-Indië, echter van vrede was geen sprake. Op 17 augustus 1945, twee dagen na de Japanse overgave, riep Soekarno de onafhankelijke staat Indonesië uit. Een bloedige strijd barstte los. Veel Nederlandse jonge mannen hadden zich inmiddels aangemeld als oorlogsvrijwilliger (OVW ‘er), om in dienst van Nederland in eerste instantie de orde te gaan herstellen in Nederlands-Indië. Ook wilde Nederland de kolonie Nederlands-Indië niet opgeven. Tijdens de zogenaamde politionele acties probeerde Nederland het gezag weer in handen te krijgen. Veel Nederlandse soldaten werden hiervoor ingezet door de Nederlandse regering.

Alle militairen werden beloond voor hun inzet tijdens deze acties. Het Ereteken voor Orde en Vrede werd door koningin Wilhelmina op 12 december 1947 in een Koninklijk Besluit ingesteld. Op het lint van de medaille kunnen jaargespen gedragen worden. Militairen die (in militair verband) tegen kwaadwilligen moesten optreden krijgen deze gespen toegekend. Onafhankelijk van de tijd van actie wordt voor elk jaar een gesp verleend. (bron: ministerie van defensie)

De heer Wim Mulders

De heer Wim Mulders, geboren op 16 maart 1926 op Zwarteberg – een gehucht tussen Zevenbergen en Leur – is in 1946 als OVW ’er vrijwillig in dienst gegaan. Zijn opkomstplaats was Oldebroek. Van hieruit werd hij via Engeland uitgezonden naar Nederlands-Indië. Ruim 3 jaar heeft hij gediend bij de 7^eafdeling Veldartillerie op Sumatra. Zijn taak was chauffeur op een artillerietrekker. Hij heeft 4 acties mee gemaakt, die beelden hebben achter-gelaten die hij niet vergeten is. Maar daarnaast heeft hij ook mooie herinneringen aan zijn diensttijd in Nederlands-Indië overgehouden. In 1949 zat zijn diensttijd erop en kwam hij terug in Nederland. Hij ontving toen ook dit ereteken met de daarbij behorende speld en oorkonde. Helaas is hij het insigne kwijtgeraakt en heeft deze ook niet meer teruggevonden. En dit vond hij heel erg jammer.

De heer Mulders is de opa van mijn collega Angela. Al pratende over stichting Arjati en Indië-veteranen, kwam het erop neer dat ik afsprak om een keer bij hem op bezoek te gaan, samen met zijn kleindochter Angela. Om kennis met hem te maken en om zijn levensverhaal en vooral zijn diensttijd in Nederlands-Indië op Sumatra te beluisteren. Tijdens dit bezoek, waarbij foto’s, verhalen, een eigen boekje over zijn eenheid, maar vooral de spijt over zijn kwijtgeraakte insigne voor Orde en Vrede naar voren kwam, maakte dat ik vond dat ik daar misschien iets aan kon doen; aan het verlies van zijn insigne.

Het Ereteken Orde en Vrede

In het kader van de 75 jarige herdenking van het beëindigen van de Tweede Wereldoorlog, leek het mij een mooi gebaar om de heer. Mulders een nieuw insigne te bezorgen. Hiervoor heb ik contact gelegd met het Ministerie van Defensie, afdeling onderscheidingen. Met de juiste gegevens is het me gelukt om een nieuw insigne te mogen ontvangen voor de heer Mulders. Een plan werd gesmeed, samen met zijn kleindochter Angela, Linda en Guus van Geffen en in overleg met Magda Wallenburg en Ellen van Nispen. De heer Mulders werd met een smoes naar het Indisch Museum in Breda gelokt. Een goede vriend van Linda en Guus, de heer Frank Marcus (kolonel B.D.), oud directeur van het Veteranen Instituut, wilde als hoge officier het insigne wel opnieuw uitreiken en vond dat ook een hele eer. Een datum en tijd werd afgesproken en zo werd het plan uitgevoerd.

We werden welkom geheten in het Indisch Museum door Ellen van Nispen. Ze gaf tekst en uitleg over de naam van het museum en wat er allemaal te zien is. Vervolgens werden we voorzien van een drankje en nam iedereen plaats.

Linda van Geffen had inmiddels voor een lekkere kleine maaltijd gezorgd, nasi goreng met ajam goreng, atjar ketimoen en kroepoek. Na de maaltijd kwam er nog spekkoek en sponscake op tafel. Allemaal verzorgd door Linda. Daar hebben we met zijn allen lekker van genoten.

Ook de twee achterkleinkinderen van meneer Mulders, Lina (links) en Irem (rechts) waren aanwezig bij de uitreiking. Ellen en Linda zorgden ervoor dat ook zij niets tekort kwamen. Ze werden voorzien van leuke kleurplaten en stiften.

Inmiddels kwamen de verhalen van de heer Mulders goed los en konden Guus en Frank ook vragen aan hem stellen. Steeds kwam toch het kwijtraken van zijn insigne weer naar voren. Hij liet weer duidelijk merken het erg jammer te vinden dat hij het was kwijtgeraakt. Eerder had zijn zoon Peter met dochter Angela, een levensbeschrijving gemaakt. Deze had ik ontvangen en meteen naar Frank gemaild. Hij had er een mooie uitgebreide speech van gemaakt. Wat keek opa daarvan op. Hij was verbaasd over al die informatie over hem en wat hij allemaal had meegemaakt. En dat liet hij ook steeds tussendoor duidelijk horen. Tot hij doorkreeg van wie dit allemaal afkomstig was, na een hint van Frank over de aanwezigen die daarvoor hadden gezorgd. Zijn hele familie zat er dus. Zoon Peter met zijn vrouw en kleindochter Angela met haar twee kinderen. Wat was de heer Mulders toch verrast.

Helemaal toen Frank Marcus refereerde aan het insigne en dat hij hem een nieuwe ging opspelden. De heer Mulders stond met zijn bijna 94 jaar vrij snel uit zijn stoel op bij deze woorden. Het leek wel alsof hij ineens in de houding ging staan. Rug recht, schouders omhoog, armen langs zijn lichaam. Hij was er duidelijk zichtbaar door ontroerd en moest toch ook even een traan wegpinken. Normaal zit hij niet zo gauw om woorden verlegen, maar op dat moment was het echt even stil. Hij was er zo blij mee, hij had zijn insigne terug. Hij bleef het gedurende een tijd bewonderen en bedankte Frank. Maar deze vond het een eer om dit uit te mogen reiken en gaf aan dat er andere mensen dit allemaal hadden geregeld.

Het insigne werd geleverd in een mooi doosje en daarbij nog een speld en nog een klein versiersel voor op de kleding. Al pratende was het doosje opeens van tafel verdwenen. Toen ik er naar vroeg, bleek de heer Mulders het doosje al goed weggestopt te hebben in de rechterzak van zijn colbertje. En daar blijft het voorlopig zitten vertelde hij met een serieuze blik.

Erkenning en herkenning

Wat een heerlijk gezicht was het om te zien hoe deze man werd verrast. Hij had er steeds vragen over aan zijn kleindochter Angela. Zij moest steeds iets verzinnen. De heer Mulders heeft terug gekregen waar hij recht op heeft. Als veteraan is erkenning en herkenning heel belangrijk. We moeten zuinig zijn op deze mensen en waar mogelijk en zo vaak mogelijk deze mensen even in de schijnwerpers zetten.

Voor dit belangrijke moment waren een aantal mensen verantwoordelijk. Zonder iemand te vergeten, bedank ik daarom iedereen die eraan heeft meegewerkt.

Terima Kasih Banyak!

Ernst Breuer, algemeen bestuurslid Stichting Arjati